Neslihan Sezer

Hepimizin bu konuyu çok iyi bilsek de asla uygulamaya geçiremediği bir kabullenişi var: Hatalarımızla yaşamayı kabullenemiyoruz. Herkes şunun bilincinde: Evet hataları yapmalıyız, yapa yapa öğreneceğiz. Ancak pratikte kaçımız bunu kabullenerek yaşayabiliyoruz? Başarabilenler var tabiki ama dışarıdan bunu kabullenmiş gözüken görüntümüzün içinde neler döndüğünü kim bilebilir ki?

Kabullenemiyoruz. Çünkü başkalarıyla kıyaslamayı çok seviyoruz kendimizi. Çünkü toplum tarafından bunun böyle yapıldığını gördük. Hani şu meşhur komşu çocuğu tamlaması bu nedenle ortaya çıkmamış mıydı? 

Çoğumuz kendimiz olarak yetişmedik. Başkalarının davranışları ölçülüp biçilerek değiştirildik, bambaşka bir birey haline geldik. Ailemize, çevremize kendimizi ancak bu şekilde kabul ettirebilirdik çünkü. Biz farklılaşmayı istedik içten içe ama farklılığı toplum kabullenmediği için başaramadık. Bu yüzden kaç yaşında olursak olalım farklı düşünmekten, bir işi farklı yapmaktan korkar hale geldik. Basit düşünelim. Öğrenciler sınav kağıtlarında bir soruyu kendi mantığına sinen şekilde çözmekten korkuyor çünkü öğretmeninin öğrettiği yoldan çözmediğinde az puan alabilir belki de hiç puan almayabilir. Bu nedenle o soruyu çözerken hep korktuk. Düşüncelerimiz birbirine girdi çünkü öğretilen o doğru(!) yöntemi çoğu zaman hatırlayamadık.

Bunun gibi sonunda mutsuz olacağımız sonuçlar ortaya çıkacağından hep geri çekildik. Bize öğretildiği şekilde yapmaya çalıştık, kabul görme şeklimiz buydu.

Farklı olmak; yanlış düşünceye sahip olmak demek değil. Aslında farklı gözlerle dünyaya bakabilmek, farklı düşünceler etrafında dönüp dolaşmak ruhumuza çok daha iyi gelecek. Olanı biteni olduğu gibi kabul etmek yerine sorgulasak mesela? Sence neden doğrusu budur? Ya da yanlışsa doğrusu ne olmalı? Sorular çoğaltılabilir. Fikirler gibi. Benim düşüncem senin düşüncenle birleştiğinde çok daha güçlü olabilir. Belki de senin düşüncen benim düşünceme göre farklı ve ben senin düşünceni çok daha mantıklı bulabilirim. Belki de sen benim düşünceme sadık kalacaksın. Ya da ikimiz de tartıştıkça farklı düşüncelere yelken açacağız. Neden bu bize yanlış gelir ki? Herkesin yolu farklıdır. Ve o yolları tanımak bizi birbirimize yakınlaştırır. Farklılıklarımıza saygı duyarak belki de çok daha iyi bir ortam sağlayacağız etrafımızdakilere. Kim bilir? Yapmadan, denemeden bunu bilemeyiz ki!